Paarden bestaan in alle maten en soorten. Groot, klein, koudbloed type, warmbloed type, oud, jong, ga zo maar door. Het is dan ook eigenlijk heel logisch dat ieder paard een uniek gebit heeft. Bij mensen wordt het gebit zelfs gebruikt als identificatiemiddel, omdat een gebit net zo persoonlijk is als een vingerafdruk.
Als je hierover nadenkt is het eigenlijk heel onlogisch dat men bij het paard een ‘standaard‘ gebit nastreeft. De hoek van het kauwvlak moet in een bepaalde helling staan, de snijtanden mogen niet teveel afwijken en het contact wat de kiezen met elkaar hebben is ook vastgelegd. Dit is althans wat men geleerd krijgt bij bepaalde opleidingen voor gebitsverzorging. Het gebit moet worden ‘gebalanceerd’.
Is het niet veel logischer dat je eerst kijk met wat voor een paard te maken hebt? Heeft het paard misschien van zich zelf een bepaalde stand van zijn gebit bij hem hoort en is het onze taak als tandarts om voor ieder specifiek geval te zorgen voor comfort en een langdurig gezond gebit?
Dit betekent juist dat er maatwerk moet worden geleverd in plaats van ‘balanceren’ en scherpe punten vijlen.
Want waarom zou ik de geslepen messen van een gebit bot maken als deze geen enkel letsel veroorzaken? De glazuurpunten die we graag wegvijlen zitten er namelijk niet voor niets: ze snijden het o zo belangrijke ruwvoer....
Tandheelkunde is maatwerk. Geen enkele handeling zou mogen worden uitgevoerd zonder dat hier een goede reden voor is. Zodat we onze paarden helpen en niet beschadigen.
Of heeft iemand een andere mening?
Comments